Νέα & δραστηριότητες

... Ηπείρου συνέχεια V.

Η πέμπτη μέρα μας βρήκε να οργώνουμε πάλι τα βουνά! Φτάσαμε ίσαμε τα 1060 μέτρα! Δε μας σταματά τίποτε! 

Αυτή τη φορά προορισμός μας το Μονοδένδρι, ένα από τα 46 διάσπαρτα χωριά ευρύτερα γνωστά ως Ζαγοροχώρια, 41 χλμ. Β των Ιωαννίνων. Πρόκειται για ένα χωριό απαράμιλλης ομορφιάς και αρμονικού συνδυασμού ανθρώπινης παρέμβασης και φύσης! Όπως, άλλωστε, όλα τα Ζαγοροχώρια! 

Μάλιστα, εντός της περιοχής υπάρχουν δύο Εθνικοί Δρυμοί: Βίκου - Αώου και Βάλια Κάλντα (Θερμή Κοιλάδα στα βλάχικα). 

Το Μονοδένδρι άκμασε κυρίως κατά τον 18° και 19° αι. και πέραν των διάφορων μνημείων, που μαρτυρούν εκείνη την εποχή, ανέδειξε και σημαντικότατες προσωπικότητες της ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, που ευεργέτησαν τόσο τη γενέτειρά τους όσο και τη μάνα Ελλάδα.

Όλο το χωριό αποτελεί μια χρονοκάψουλα, όπου οι μαρτυρίες του παρελθόντος σε ακολουθούν και σε παρακολουθούν διακριτικά και σιωπηλά! Το Σχολαρχείο (18ος αι.), το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής (15ος αι.), ο ναός του Αγίου Γεωργίου, το Παρθεναγωγείο (19ος αι.), πέρα από τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των κατοικιών! 

Κόσμημα και καμάρι του χωριού η Ριζάρειος Χειροτεχνική Σχολή του 19ου αι., που στεγάζεται στο πατρικό των Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη, ευεργετών του έθνους! Η σχολή πέρα από σχολείο λειτουργούσε και ως Οικοτροφείο Ορφανοτροφείο, εξασφαλίζοντας πέρα από επαγγελματική κατάρτιση και τροφή, στέγη, μια αγκαλιά και ένα χάδι παρηγοριάς στα κοριτσόπουλα, που έτυχε να διαβούν το κατώφλι της. 

Η νέα Ριζάρειος Χειροτεχνική Σχολή (1979), με σχολή υφαντικής και κεντητικής, εργαστήριο παραγωγής, εκθετήριο και πρατήριο λαϊκής τέχνης, αποτελεί τον θεματοφύλακα της τοπικής παράδοσης και ιστορίας! 

Η Ήπειρος, πέρα από τους Βλάχους έχει και Σαρακατσάνους και αυτός ήταν ο δεύτερος προορισμός μας. Η Σαρακατσάνικη Στάνη (θέση Γυφτόκαμπος, 10 χλμ. από το Σκαμνέλι), δημιουργός της οποίας και συντηρητής η Αδελφότητα Σαρακατσαναίων Ηπείρου, αποτελεί ένα υπαίθριο μουσείο των πάλαι ποτέ νομάδων ή ημινομάδων Σαρακατσαναίων, οι οποίοι αναλόγως της εποχής παρέμεναν στα βουνά ή κατέβαιναν στα πεδινά.  Εντός του χώρου υπάρχουν αίθουσα μουσείου, επτά καλύβια σπιτάκια και άλλα καλύβια οικήματα με τα χαρακτηριστικά κονάκια (αχυρένιες καλύβες), μαντρί, στρούγκα, αργαλειό, τυροκομείο, εκκλησάκι, δασκαλοκάλυβο, κ.λπ., όλα δείγματα του παλαιού τρόπου ζωής των Σαρακατσαναίων. 

Μάλιστα, στη Σαρακατσάνικη Στάνη από το 1979 κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου λαμβάνει χώρα το παραδοσιακό πανηπειρωτικό αντάμωμα των Σαρακατσαναίων. Σήμερα, εκτός της Ηπείρου Σαρακατσάνοι υπάρχουν στη Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη. 

Μετά από τόση φύση και καθαρό οξυγόνο, αναμενόμενο ήταν και το στομάχι να διεκδικήσει την προσοχή μας, αλλιώς νηστικό αρκούδι δε χορεύει! Αργότερα οδεύσαμε προς το Τσεπέλοβο, 51 χλμ. από τα Ιωάννινα, που υπήρξε το διοικητικό κέντρο του Ζαγορίου από τον 18° αι. με ιδιαίτερα ακμαία οικονομία χάριν του εμπορίου ξυλείας. 

Πολλά τα τοπόσημα και τα κατάλοιπα εκείνης της εποχής, που μαρτυρούν την ευμάρεια περασμένων εποχών. Πολλοί και οι σημαίνοντες του χωριού, μεταξύ των οποίων και η Μαρίκα Κοτοπούλη, ηθοποιός του 20ού αιώνα. 

Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια στάση σε δυο από τα πάμπολλα πέτρινα γιοφύρια της περιοχής, που εξασφάλιζαν τη μόνη δίοδο επικοινωνίας των κατοίκων. 

Η ημέρα μας έκλεισε στο εντυπωσιακο πετρόχτιστο Γεφύρι του Κόκκορη (ή Κόκκορου ή και Νούτσου) του 18ου αι., μήκους σχεδόν 37 μέτρων. 

Σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μην τον είδατε τον Παναή! 

Εις αύριον τα σπουδαία! 

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς!!! 

Με εκτίμηση,

Το ΔΣ του ΣΔΞ.

#Association_TouristGuides